Lasy bagienne i ich specyfika
Lasy bagienne to siedliska leśne oraz bory usytuowane na podłożu torfowym, z wysoko położonym lustrem wody. Woda zazwyczaj posiada niewielką ilość składników pokarmowych. Powstawaniu lasów bagiennych sprzyja wysokie nawilgotnienie, a także okresowe zalewanie wodą. W grupie tej znajdują się lasy olchowe, nota bene, ich powstawanie zależy przede wszystkim od poziomu wód gruntowych oraz lasy łęgowe.
Lasy olsowe
Olcha, określana także jako olsza, to skupisko drzew i krzewów z rodziny brzozowatych. Cechą charakterystyczną gatunków należących do tej grupy są brodawki korzeniowe, posiadające zdolność asymilowania atmosferycznego azotu, dzięki czemu w znaczny sposób poprawiają jakość gleby. Szczególne właściwości posiada olsza szara. Lasy olsowe, znane również jako oles lub olszyna, charakteryzują się kępową strukturą runa. W głównej części olszyny rosną gatunki borowe, natomiast w wypełnionych wodą dolinach – rośliny bagienne. Są to miejsca trudno dostępne, przede wszystkim ze względu na podmokłe tereny. Olszyna najczęściej powstaje na podłożu torfowym, choć można ją spotkać także na piaskach i madach. Gatunkiem dominującym jest olsza czarna.
Lasy łęgowe
Lasy łęgowe najczęściej występują w bezpośrednim sąsiedztwie rzek i potoków, a także w zasięgu wód powodziowych, nanoszących i osadzających podczas zalewów żyzny muł. Glebą typową dla lasów łęgowych jest holoceńska mada rzeczna. Zasadniczo lasy łęgowe występują w bezpośrednim sąsiedztwie wód płynących. Wśród drzew najczęściej występuje olcha, topola, wierzba, wiąz, jesion i dąb. Ze względu na prace związane z regulacją koryt rzecznych oraz prace melioracyjne, lasy łęgowe narażone na wyniszczenie.
Lasy bagienne występują na terenie całego kraju, największe skupiska można spotkać w obrębie Kampinoskiego Parku Narodowego. Drewno pochodzące z lasów bagiennych znajduje zastosowanie w przemyśle (produkcja sklejki), w lutnictwie (m. in. do tworzenia afrykańskiego bębna djembe oraz drewnianych elementów gitary), jako materiał do budowy stępek łodzi i jachtów. Olsza szara często jest wykorzystywana do zalesiania nieużytków o niskiej zawartości azotu. Ciekawostką może być fakt, że aż 28 z 44 gatunków olszy zostało objęte ścisła ochroną.